هنگامی که با قدم‌زدن در طبیعت و تفکر در آن به این بینش برسیم که توانایی ما در کنترل جهان اطراف بسیار کمتر از چیزی است که تصور می‌کنیم، با انعطاف و سازگاری بیشتری می‌توانیم به زندگی خود ادامه دهیم و همین بدون شک کیفیت زندگی و سلامت روان ما را ارتقا خواهد بخشید.
چه در باب اهمیت مشکلات و چه در باب اهمیت وجودی ما برای دیگران، ما انسان‌ها دچار خطای بزرگ‌بینی هستیم و عظمت طبیعت در همین حوزه برای ما درس‌آموز است.
خاصیت قرار گرفتن در میان یک بحران، درگیر شدن هیجانی با آن و ناتوانی در بررسی منطقی همه جوانب و یافتن راه‌حل‌های منطقی برای مدیریت آن است. حتما شما هم بار‌ها در طول زندگی‌تان تجربه برخورد با یک مشکل را داشته‌اید.
در چنین مواقعی به‌شدت گرفتار هیجان‌های منفی می‌شوید، مضطرب و پریشان به دنبال راه‌حل‌های مختلف می‌روید و طوری برخورد می‌کنید که انگار تنها انسان روی کره‌زمین هستید که بار چنین تجربه‌ای را به دوش می‌کشید. این جاست که طبیعت می‌تواند به کمک ما بیاید و به ما یادآوری کند که چقدر کوچک هستیم. همچنین خودبزرگ‌بینی ما را به چالش بکشد، احساسی که نتیجه اش حس غلطی است که ما مرکز جهانیم. در ادامه، کمی بیشتر از این خواهیم گفت که طبیعت چطور به ارتقای سلامت روان‌مان کمک می‌کند.
به‌طرز عجیبی خودمحور هستیم
به‌طور کلی ما انسان‌ها به طرز عجیبی خودمحور هستیم و با زندگی طوری برخورد می‌کنیم که انگار مهم‌ترین شخص روی زمین هستیم و قرار است تمام توجهات بر ما باشد و تمامی اتفاقات حول زندگی ما بچرخد. به همین دلیل است که هنگام قرار گرفتن در معرض دید دیگران یا حضور در مکان‌های عمومی بیش از حد به خود می‌رسیم و فکر می‌کنیم قرار است بیش از حد در مرکز توجه باشیم یا در همه لحظات، همه افراد ما را نگاه می‌کنند و مورد ارزیابی قرار می‌گیریم. حال آن که واقعیت موجود این است که ما کمتر از آن چه که تصور می‌کنیم برای افراد بیرونی اهمیت داریم و در میزان اهمیت خود برای افراد دیگر دچار خطا هستیم.
خطایی که کیفیت زندگی‌مان را کاهش داده است
چه در باب اهمیت مشکلات و چه در باب اهمیت وجودی برای دیگران ما انسان‌ها دچار خطای بزرگ‌بینی هستیم. یعنی وضوح و اهمیت خود را بیش از آن چه که هست، در نظر می‌گیریم. همین مسئله باعث ایجاد اضطراب در زندگی ما شده و کیفیت زندگی ما را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد.
تکنیک نظاره از بالا
یکی از بهترین راه‌ها برای مقابله با این روش، تکنیک نظاره از بالاست، یعنی شرایطی را در نظر بگیرید که از بالای کره‌زمین به پایین نگاه می‌کنید. چقدر تک تک ما به تنهایی از بالا‌ها قابل رویت هستیم؟ کوه‌ها، دشت‌ها و دریا‌ها با تمام عظمت خود از این ارتفاع چقدر شکوه و جبروت خود را حفظ کرده‌اند؟ واقعیت این است که در تمام این عالم هستی ما ذره‌ای بیش نیستیم و از زمان پا گذاشتن بشر به این کره‌خاکی این مشکلات بوده‌اند و بعد از ما هم وجود خواهند داشت. سختگیری بیش از حد ما، برخورد اغراق آمیز همراه با فاجعه‌سازی و بزرگ نمایی مشکلات باعث رفع زودتر و بهتر آن نمی‌شود و فقط ممکن است سلامت روان ما را بیش از حد تهدید کند. این جاست که طبیعت با بزرگی‌اش می‌تواند برای ما درس‌آموز شود و پیام‌های مهمی را مطرح کند.
افزایش انعطاف و سازگاری
واقعیت این است که در برابر عظمت و بزرگی طبیعت و جهان هستی، ما زیادی خود را دست بالا گرفته‌ایم، وگرنه برخلاف تصور ما جهان حول محور ما نمی‌چرخد و بدون توجه به ذهنیات ما همواره در حرکت است. هنگامی که با قدم‌زدن در طبیعت و تفکر در آن به این بینش برسیم که توانایی ما در کنترل جهان اطراف بسیار کمتر از چیزی است که تصور می‌کنیم و فقط ما نیستیم که با مشکلات روزمره دست و پنجه نرم می‌کنیم، با انعطاف و سازگاری بیشتری می‌توانیم به زندگی خود ادامه دهیم و همین بدون شک کیفیت زندگی و سلامت روان ما را ارتقا خواهد بخشید. همچنین باعث خواهد شد برای یافتن راه‌حل، با ذهن بازتری به سراغ ایده‌ها برویم و شانس بیشتری برای مدیریت و برطرف کردن مشکلات داشته باشیم.
