سپاهان با برتری یک بر صفر در برابر مس کرمان جواز حضور به مرحله یک هشتم نهایی جام حذفی را به دست آورد. اگرچه نمی توان منکر ارزش این پیروزی و عبور سلامت از خوان حذفی بود و اگرچه باید اذعان کرد که این برتری خارج از خانه طلایی پوشان را یک پله دیگر بالا برد و آمار شکست ناپذیری تیم اصفهانی در فصل جاری را در مسابقات داخلی و در رقابت های آسیایی به ۸ بازی رساند اما این برای تیمی همیشه مدعی کافی نیست.
سپاهان پس از باخت ۲ بر یک در هفته چهارم لیگ بیست و پنجم و در برابر مدافع عنوان قهرمانی، نه تنها دیگر طعم شکست را نچشیده بلکه موفق شده صعود خود از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا ۲ را هم قطعی کند. همه چیز در ظاهر همانطور که سکاندار جوان طلایی ها پس از برتری شاگردانش در مرحله یک شانزدهم نهایی جام حذفی اشاره کرد، «منطقی» پیش می رود؛ البته منطقی در نتیجه گیری. این منطق بازی و ریسک ناپذیری سپاهان در مسابقات اگرچه در ظاهر فعلاً به سود تیم اصفهانی بود اما هیچ بعید نیست تکیه پیش از حد بر این روند نتیجه گیری های اقتصادی در ادامه سپاهانِ محرم را به دردسر بیاندازد.
سپاهان بیش از حد آرام پیش می رود، بیش از حد محتاط و بدون ریسک بازی می کند. این برای تیمی که با داعیه قهرمانی در سه آوردگاه فصل را استارت زده کافی نیست. سپاهان باید گاهی و حداقل در برابر تیم هایی نه چندان پرآوازه و مدعی چون مس کرمان که بیش از ۶۰ دقیقه از بازی را هم ۱۰ نفره در برابر طلایی ها مقاومت کرد، مقتدرانه تر از این ظاهر شود و نتیجه بگیرد. ارتش طلایی اصفهان حداقل باید ثابت کند که فاصله اش با تیم های لیگ یکی یا تیم های میانه جدولی و قعرنشین لیگ برتر، فقط در یک آن و به ثمر رساندن یک گل و اکتفا به آن نیست. سپاهانِ محرم اما فعلاً چه بخواهیم و چه نخواهیم، چه قبول کنیم یا نه با آن سپاهانی که بیشتر بازی هایش را به خصوص در تقابل با رقبای ضعیف با اقتدار می بُرد فرسنگ ها فاصله دارد.
این قبول که مصدومیت های متوالی یکی از چالش های مهم تیم محرم در این فصل بوده اما این توجیه کافی برای این روند نتیجه گیری سپاهان نیست؛ سپاهانی که همچون فصول اخیر از ضعف در دفاع رنج می برد و خط دفاعی طلایی ها در این فصل هم همچنان همان پاشنه آشیلی است که رقبای قدر به راحتی به آن زخم می زنند. هرچند در بازی های اخیر تعداد اشتباهات فردی مدافعان طلایی پوش کمتر شده اما هنوز سد دفاعی سپاهان از آن استحکام لازم در برابر یورش مهاجمان حریف برخوردار نیست. کافی است مهره های هجومی تیم های رقیب کمی زهردار باشند، آنوقت سنگر سپاهان با کوچک ترین تزلزلی فرو می ریزد. این تیم اگرچه ۸ بازی متوالی را بدون باخت پشت سرگذاشته اما با این دست فرمان هیچ بعید نیست در ادامه و در مصاف با سایر مدعیان دوباره دچار بحران شود.
از همه اینها خطرناک تر اما وضعیت خط حمله سپاهان است؛ سپاهانی که در فصول اخیر همواره یکی از برترین خطوط حمله لیگ را داشت و کفش طلای این رقابت ها نیز در چند فصل در قرق مهاجمانش بود، امسال در هیچ مسابقه ای بیش از ۲ گل نزده است. از اینها بدتر اینکه سپاهان در ۹ بازی لیگ تنها ۹ گل به ثمر رسانده؛ یعنی میانگین یک گل در هر بازی و فاجعه هم نقش کمرنگ مهاجمان طلایی پوش در ثبت این تعداد گل بوده است؛ یک گل در لیگ برتر(از روی نقطه پنالتی) و یک گل در رقابت های آسیایی؛ این یعنی خاموشی خط آتش ارتش طلایی اصفهان. باز جای شکرش باقی است که تیم محرم تا به اینجای کار در خلق موقعیت عملکرد قابل قبولی داشته اما کمبود مهاجم فرصت طلب و قاتل و نبود فوروارد تأثیرگذار و ششدانگ که هربار پا به توپ می شود خط دفاع حریف را به لرزه بیاندازد؛ مهره ای که در لحظاتی که بازی گره می خورد بتواند جریان بازی را به سود سپاهان برگرداند، در این تیم کاملاً محسوس است و می تواند دردسرساز شود.
تساوی یا پیروزی با اختلاف یک گل در جدال با تیم های ضعیف و یا همسطح، الگوی مناسبی برای سپاهانِ مدعی نیست. بازی های منطقی و بردهای اقتصادی شاید در برابر تیم هایی چون مس کرمان یا آخال ترکمنستان (با یک یار کمتر در دقایقی از بازی) جوابگو باشد اما سپاهانِ نویدکیا برای اینکه دوباره در قامت یک مدعی واقعی ظاهر شود، نیاز به چیزی فراتر از منطق دارد؛ نیاز به ریسک پذیری و جسارت بیشتر و همچنین استحکام در دیوار دفاعی و مهمتر از همه تغییر و تقویت جدی در فاز حمله.
مرضیه غفاریان