سپاهان بالاخره نخستین پیروزی آسیایی اش را در نقشجهان جشن گرفت. از این مهمتر اینکه سرانجام قفل پای مهاجمان طلایی پوش هم پس از هفته ها ناکامی باز شد و کاوه رضایی، تنها گل جدال ارتش طلایی اصفهان با آخال ترکمنستان را به ثمر رساند تا بار گلزنی تیم محرم این بار روی دوش مدافعان و هافبکهای طلایی پوش نیفتد؛ اما این همه ماجرا نیست.
سپاهان در تقابل با نماینده ترکمنستان اگرچه یک گل زد اما دستکم چهار گل مسلم دیگر را از دست داد. بهترین شاهد بر این مدعا هم آمار بازی است: شاگردان نویدکیا در دومین دیدار آسیایی خود در هفته سوم لیگ قهرمانان آسیا۲ بیش از ۲۸ شوت روانه دروازه حریف کردند؛ ۱۰ شوت در چهارچوب، ۱۱ شوت بیرون از چهارچوب و ۷ شوت بلوکه شده. میانگین امید به گل طلایی ها هم در این دیدار حساس ۲.۶۸ بود؛ اما با همه اینها سپاهان فقط و فقط یک بار آن هم در ۱۰ دقیقه پایانی بازی بود که موفق شد توپ را به تور سنگر ترکمن ها بدوزد؛ آنهم در شبی که بدبینترین هوادار سپاهان هم تصور نمیکرد تیم محبوبش در برابر تیمی نه چندان مدعی چون آخال تنها با یک گل پیروز شود. پربیراه نیست اگر مدعی شویم رقیب سپاهان هم در خواب نمی دید که فقط با دریافت یک گل نقش جهان را ترک کند.
اینها همه در حالی روی داد که سپاهانی ها سه شنبه شب همانطور که نویدکیا در نشست خبری پس از بازی اذعان کرد همه مسیرهای ممکن برای رسیدن به گل را امتحان کردند؛ از سانتر روی دروازه رقیب گرفته تا نفوذ از کناره ها و شوتزنی از راه دور. پربیراه نیست اگر مدعی شویم سپاهانِ محرم در تقابل با آخال نه بیبرنامه بازی کرد و نه بد؛ اما در حد انتظار هم ظاهر نشد. ارتش طلایی اصفهان تا در توان داشت موقعیت خلق کرد، مالکیت توپ هم با تفاوت فاحش ۶۷ درصد به ۳۳ درصد از آن نماینده ایران بود، پاسکاری زردپوشان اصفهانی نیز در میدان دقیق بود؛ اما بی دقتی در زدن ضربات آخر، همان ضربه ای که باید راه به دروازه حریف پیدا کند، همان گمشده همیشگی سپاهانِ محرم در فصل جاری در این بازی هم مشهود بود. مهاجمان سپاهان در این بازی بارها و بارها تا آستانه دروازه رقیب رفتند اما از فروریختن سنگر ترکمن ها عاجز بودند.
سرمربی سپاهان فشار روانی بالا روی مهاجمان و پرداختن بیش از حد به ناتوانی آنها در گلزنی را مهمترین دلیل این ناکامی می داند؛ اما این توجیه چندان پذیرفتنی نیست. چه آنکه از ابتدای فصل و پیش از آنکه تیر تیز انتقادات فورواردهای طلایی پوش را هدف بگیرد نیز آنها در گلزنی ناکام بودند. مشکل آنجاست که سپاهان مهاجم تمام عیار ندارد؛ مهاجمی چهارچوب شناس با عطشی سیری ناپذیر که بتواند از فرصت های نصفه و نیمه ای که در محوطه جریمه خلق می شود هم برای به ثمر رساندن گل بهره ببرد نه اینکه فرصت های صد درصد را هم با بی دقتی هدر دهد.
باید اذعان کرد این مشکل فقط به سپاهان و نقش جهان خلاصه نمی شود. این قصه تکراری فوتبال ایران است و هر هفته شاهد چندین سکانس از آن در استادیوم های سراسر کشور هستیم؛ از همین چند فرسخی نقش جهان یعنی فولادشهر گرفته تا پایتخت و سیرجان یا شمال و جنوب ایران. بازیکنان شاغل در فوتبال کشورمان این روزها یا استاد خلق موقعیت و شاگردِ ناتوانِ تمامکردن شده اند، یا بدتر از آن، حتی در ایجاد فرصت گلزنی هم تبحری ندارند. این درد مزمن با عبور از مرز باشگاه های ایرانی در DNA فوتبال کشورمان رسوخ کرده تا جایی که به اردوهای تیم ملی رسیده و پیراهن یوزهای ایرانی را هم لکه دار کرده است. کافی است بازی های اخیر شاگردان قلعه نویی را به یاد بیاورید؛ خیلی که هنر کنند به تیم هایی در سطح افغانستان و هند ۳ گل می زنند اما در گلزنی در مصاف با تیمی در حد تاجیکستان هم این روزها کم می آورند.
اصلاً همه اینها به کنار، کافی است عملکرد برترین مهاجم ایران را در نظر بگیریم تا عمق فاجعه روشن شود. سه شنبه شب گذشته و چند ساعت پس از پیروزی اقتصادی سپاهان برابر آخال، مهدی طارمی در مصاف المپیاکوس با بارسلونا نمایشی ضعیف از خود بر جای گذاشت؛ همان مهاجمی که پیش از جام جهانی ۲۰۲۲ از قدرت بالای او و زوجش سردار آزمون در خط حمله ایران به عنوان نقطه قوت تیم ملی کشورمان یاد می شد.
اما حالا گلزن اول ایران، همان پسربوشهری که بارها ناجی تیم ملی بوده، در بازی تیمش مقابل بارسلونا حتی یک موقعیت گل هم نداشت؛ ستاره ای که عنوان آقای گلی لیگ پرتغال را یدک می کشد و فصل گذشته سران باشگاه اینتر را مجاب کرد برای استخدام این فوروارد گلزن دست به جیب شوند، آن هم در ۳۲ سالگی. طارمی اما سه شنبه شب از دقیقه ۷۸ برای تیم یونانی وارد زمین شد در حالی که طبق آمار نه شوتی زد و نه حتی توپی در زمین حریف لمس کرد. تمام عملکرد او در ۱۲ دقیقه حضورش در مستطیل سبز به ۴ پاس در نیمه خودی منحصر شد و درنهایت با کسب نمره ۶.۵ در سیاهه ضعیف ترین بازیکنان میدان جای گرفت. مهاجمی که پیش از این اگر گل نمی زد گلنزن تمام عیاری محسوب می شد! یعنی در بدبینانه ترین حالت ممکن دلمان به این خوش بود که دستکم بارها و بارها خودش را در موقعیت گلزنی قرار می داد؛ اما حالا کار به جایی رسیده که از لمس توپ هم در زمین حریف عاجز می ماند دیگر خلق موقعیت و گلزنی پیشکش!
با این تفاسیر پربیراه نیست اگر مدعی شویم برخلاف تصور نویدکیا، قفلی که بر پای مهاجمان سپاهان و کشورمان زده شده بیش از آنکه ریشه در فشار روانی روی بازیکنان داشته باشد از کمبود سیستماتیک خلاقیت وینگرهای هجومی و خاموشی موتورگلزنی فورواردها سرچشمه میگیرد؛ از همان قریحه رو به زوالی که این روزها بوی گلی از آن به مشام نمی رسد.
سالهاست فوتبال این سرزمین از فقدان هافبک های خلاق و مهاجمان ششدانگ رنج می برد؛ بازیکنانی که وقتی پا به توپ میشوند، مدافعان حریف را بلرزانند، یخ بازی را آب کرده و مستطیل سبز را به بوی گل های بی شمار آغشته کنند. در چنین شرایطی، پیروزی های تک گله مثل بازی سپاهان در برابر آخال شاید مُسکنی موقت باشد؛ اما درمان قطعی برای این درد نیست؛ چرا که «با یک گل بهار نمی شود» حداقل تا زمانی که خشکسالی گلسازی و گلزنی لیگ برتر و فوتبال ایران را فراگرفته است.
مرضیه غفاریان
