سپاهان باز هم نبرد، الحسین باز هم نباخت و طلسم های این دو تیم چه در ناکامی ارتش طلایی اصفهان در غلبه بر رقبا و چه در شکست ناپذیری تیم اردنی در مصاف با حریفان شکسته نشد؛ هردو هم به ضرر نماینده ایران در لیگ قهرمانان آسیا ۲٫ اما از اینها مهمتر آن است که این سپاهان نه تنها طعم پیروزی را در ۵ بازی خود در فصل جاری و در جبهه های متفاوت نچشیده بلکه تیم اصفهانی برخلاف فصول اخیر اصلاً بوی گل نمی دهد و این معضل در بازی با الحسین اربد هم کار دست سپاهانِ محرم داد.
سپاهان در حالی پس از ۹۰ دقیقه تلاش در اردوگاه حریف اردنی بازی را با نتیجه یک بر صفر به تیمی واگذار کرد که از نظر ارزش بازیکنانش یک سوم زردپوشان دیار زاینده رود بود بلکه در سراسر بازی آنچنان که شاید و باید و از این تیم مدعی انتظار می رفت سنگر الحسین را به لرزه در نیاورد. در حقیقت «یزید ابولیلی» آنچنان روز سختی در مقابل مهاجمان کم زهر سپاهان نداشت. فقط یکی دو بار آریا شفیع دوست و عارف حاجی عیدی مهره های هجومی و جوان تیم نویدکیا توانستند دروازه گلر ملی پوش الحسین را درست نشانه بگیرند که ضربات آنها هم راهی به سنگر حریف پیدا نکرد. اینها همه در حالی است که حداقل در فصول گذشته سپاهان حتی اگر در پیروزی ناکام بود و حتی اگر مستطیل سبز را دست خالی ترک می کرد اما حداقل دل هوادارانش به این خوش بود که تیم محبوبشان با بازی سراسر هجومی تا می توانست سنگر رقبا را به آتش می بست؛ گیریم هیچ یک از توپ هایی که طلایی پوشان اصفهانی به سوی دروازه حریفان روانه می کردند به تور نمی نشست.
اما در فصل جاری شاگردان محرم هم با پیروزی در میدان بیگانه بوده اند هم با بازی هجومی. بهترین شاهد بر این مدعا هم به ثمر رساندن ۴ گل در ۵ بازی توسط سپاهان است؛ یعنی میانگین کمتر از یک گل به ازای هر مسابقه! کافی است که نگاهی به کارنامه خط حمله سپاهان در بازی های ابتدایی فصل پیش بزنید تا بر ادعای ما مُهر تأیید بزنید: سپاهان در ۵ بازی فصل گذشته ۸ بار توپ را به تور دروازه رقبا چسبانده بود؛ یعنی میانگین ۱٫۶ گل در هر بازی.
اما عمق فاجعه آنجاست که یادآور شویم دو سوم از گل هایی که سپاهان در۵ بازی اخیر خود در این فصل به ثمر رسانده را مدافعان این تیم زده اند و فقط یک گل در کارنامه مهاجمان تیم محرم ثبت شده که آن هم از روی نقطه پنالتی به ثمر رسیده است. اینطور هم که شواهد و قرائن نشان می دهد در اکثر بازی ها مدافعان سپاهان یا به دلیل علاقه شخصی یا به خواسته کادرفنی در اکثر مواقع حضور فعالی در محوطه جریمه حریف دارند تا شاید کمی بار مهره های هجومی گل نزن(!) تیم را بر دوش بکشند. بهترین شاهد بر این مدعا هم همین صف آرایی اخیر تیم اصفهانی در برابر الحسین اردن در خوان نخست لیگ قهرمانان آسیا ۲ است؛ دیداری که حتی اگر سه شنبه شب هفته گذشته هم موفق به تماشای آن نشده باشید با نگاهی گذار به صحنه های حساس آن به وضوح شاهد ردپای پرتکرار محمد دانشگر یا گئورگی گولسیانی در محوطه تیم اردنی خواهید بود؛ مدافعانی که انتظار می رفت آنها را در محوطه جریمه تیم سپاهان و در حال دفاع از سنگر خودی ببینیم اما در اکثر مواقع جلوکشیده بودند تا شاید قفل دروازه رقیب را بگشایند!
این یکی از نقاط منفی کارنامه سپاهان چه در این بازی و چه در بازی های قبلی بوده؛ چه اینکه حتی اگر این مدافعان موفق به گشودن سنگر رقبا شوند جلوکشیدن بی محبای آنها و تکرار این روند باعث می شود از وظیفه اصلی خود که همانا حراست از دروازه زردهاست باز بمانند. همانطور که در اولین بازی سپاهان در فصل جاری شاهدش بودیم؛ جایی که سپاهان در مصاف با الدحیل قطر در پلی آف لیگ نخبگان آسیا به لطف مدافعانش ۲ گل به ثمر رساند اما روی اشتباه همین مدافعان سنگر نماینده ایران در این بازی حیاتی ۳ بار فرو ریخت و در تقابل با الحسین هم اشتباه دانشگر و گولسیانی، مدافعان پیش تاخته سپاهان در اکثر دقایق بازی، روی تک گل حریف اردنی بی تأثیر نبود.
با این تفاسیر؛ پربیراه نیست اگر مدعی شویم به جای مهاجم شدن مدافعان، سپاهان برای آنکه روی دور پیروزی بیافتد نیاز مبرمی به روشن شدن موتور گلزنی مهاجمانش دارد. زیرا هیچ خط دفاعی هرچقدر هم پرقدرت باشد نمی تواند و نباید بار خط حمله خاموش را به دوش بکشد و الا نتیجه همان می شود که هر چقدر گل بزنی چندبرابرش گل می خوری! بهتر است کادر فنی سپاهان از هر راهی می تواند در تمرینات تیم با تغییر نگرش در این رویه به تقویت روحیه گلزنی مهره های هجومی تیمش بپردازد؛ چرا که بدون شک آینده سپاهان و بازگشت تیم به ریل قهرمانی و به جمع مدعیان در گروی بازگشت عطش سیری ناپذیر خط آتش ارتش طلایی اصفهان برای به آتش بستن سنگر رقباست.
مرضیه غفاریان
