«خود کرده را تدبیر نیست» حکایت این روزها علی بیرو است؛ گلری که نه یک بار و دوبار بلکه یکسال «جست» اما بالاخره افتاد به «دست». کمتر از دو هفته دیگر سوت شروع لیگ به صدا در می آید در حالی که علیرضا بیرانوند یکی از غایبان بزرگ این دوره در شروع رقابت ها خواهد بود. او مصدوم نیست که بگوییم قربانی تقدیر شده، از سوی کادر فنی تراکتور هم در لیست مازاد قرار نگرفته، بلکه در اوج آمادگی قرار است تاوان رفتار غیرحرفه ای خود را بدهد؛ آن هم یکسال پس از سرپیچی از قانون! منصف باشیم باید اذعان کنیم خیلی شانس آورد که پرونده شکایت پرسپولیس از او یکسال طول کشید تا به سرانجام برسد؛ اما به هرحال، عاقبت فسخ قرارداد، گریبانش را گرفت و حالا سنگربان سابق سرخپوشان پایتخت پس از قهرمانی با سرخپوشان تبریز، به مدت ۴ ماه از حضور در رقابت های باشگاهی محروم شده است. این محرومیت نه تنها جایگاه او در قفس توری تی تی ها را با تهدید مواجه کرده بلکه زنگ خطر از دست دادن قفل دروازه تیم ملی را هم برای او به صدا در آورده است.
چرا که فوتبال بی رحم تر از آن است که منتظر کسی بماند؛ آن هم به مدت ۴ ماه! حتی اگر اسم آن فوتبالیست علیرضا بیرانوند باشد و حتی اگر سال ها سند ششدانگ سنگر تیم ملی کشورش را به نام خود زده باشد.
۴ ماه بیرون ماندن از ترکیب تیم، آنهم در حالی که کمتر از یکسال تا آغاز جام جهانی ۲۰۲۶ باقی مانده؛ یعنی روزها یکی پس از دیگری به ضرر این دروازه بان و به سود رقبایش سپری می شوند.
بدون شک این ۴ ماه هرچه بیرانوند را از سنگر تیم ملی دور می کند فرصتی طلایی برای نزدیک شدن سنگربانانی به این قفس توری خواهد بود که سالها در سایه بیرو برای رسیدن به جایگاه شماره یک تیم ملی تقلا می کردند. از همتایان ملی پوش او چون پیام نیازمند، سیدحسین حسینی و محمدرضا اخباری گرفته تا گلرهای جوان و جویای نامی چون حبیب فرعباسی و حسین پورحمیدی و پارسا جعفری.
بدون شک می توان مدعی شد با محرومیت بیرانوند، لیگ ۲۵ عرصه جولان سایر دروازه بان ها برای تصاحب جایگاه او در تیم ملی خواهد شد و رقابت آنها درون قفس های توری برای پیشی گرفتن از یکدیگر داغ تر از همیشه خواهد شد. اگرچه گفته می شود بیرو از حضور در بازی های ملی محروم نشده اما کدام سکانداری حاضر است سنگربانی دور از میادین را به گلری ترجیح دهد که با عملکردی درخشان در مستطیل سبز، آمادگی کامل خود برای حافظت از دروازه تیم ملی را به اثبات رسانده؟
هرچند ژنرال در اردوهای پیشین تیم ملی با دعوت از ستاره هایی چون جهانبخش و قدوس، حتی در زمانی که این ملی پوشان بدون تیم بودند، ثابت کرده که از این قاعده مستثنی است و حضور یا غیاب بازیکنان در ترکیب باشگاهی برای او هیچ محلی از اعراب ندارد اما از آنجا که از قدیم گفته اند «گلر خوب، پدر و مادر تیم است» باید مدعی شد پست حساس دروازه بانی با بقیه پست ها تفاوتی بنیادین دارد؛ جایی که ثبات، آمادگی و حضور ششدانگ و اثرگذار گلر در میادین، نقش تعیینکننده ای در انتخاب نفر اصلی برای سپردن کلید دروازه به او دارد.
با همه اینها باید منتظر بمانیم و ببینیم آیا این رویکرد قدیمی قلعهنویی درباره گلر محبوب او نیز صدق خواهد کرد یا رقبای بیرانوند با درخشش خود، امیر را مجاب به کنار گذاشتن مرد شماره یک تیم ملی خواهند کرد؟ الآن گوی و میدان دست رقیبان علیرضا است و همه چیز به میزان آمادگی و درخشش آنها در غیبت همقطار محرومشان در لیگ بستگی دارد.
مرضیه غفاریان