اگر پیش از این فکر می کردیم قحطی صرفاً واژه ای است که برای توصیف هرچه بهتر بحران کمبود یا نایابی برخی کالاهای اساسی به خصوص مواد غذایی در بازار به کار می رود، امروز می توانیم رد پای قحطی زدگی در بازار تابستانی لیگ بیستوپنجم را نیز با گوشت و پوست و استخوان خود احساس کنیم. نمی توان منکر شد که خرید مهاجم تمام عیار برای تیم ها به خصوص مدعیان از نان شب واجب تر است؛ اما این روزها به قدری بازار از وجود بازیکن باکیفیت در فاز هجومی خالی شده که باشگاه ها رقابتشان را معطوف به جذب مهره هایی کرده اند که پیش از این کسی برای آنها تره هم خورد نمی کرد.
مهاجمان و هافبک های هجومی که با توجه به آمار ضعیف یا حتی متوسط خود چندی پیش و قبل از به صدا درآمدن سوت پایان لیگ ۲۴ به درب خروجی باشگاه ها هدایت شده بودند، حالا در کانون توجه ها قرار گرفته اند. بازیکنانی که همین چند روز پیش سر نخواستن آنها دعوا بود ناگهان در چرخشی ۱۸۰ درجه به صدر لیست خرید باشگاه ها صعود کرده اند. چرا؟پرواضح است، چون بازار نقل و انتقالات این روزها خالی از مهره قابل اعتماد و شایسته عرضه است و عمق رکود در این کارزار آنقدر بالاست که بعضاً کرسی نشین های باشگاه های مدعی هم این روزها برای شکار شاه ماهی هایی(!) سرو دست می شکنند که تا دیروز نام آنها حتی در لیست ذخیره این تیم ها هم قرار نداشت.
بر همین اساس است که فرشاد احمدزاده که با عملکرد ضعیفش یکی از محتمل ترین گزینه های لیست مازاد سرخ ها بود خود را بهترین هافبک راست لیگ می نامد! و بعید نیست هاشمیان مجبور شود به حفظ او تن دهد، یاسین سلمانی با رزومه ای به مراتب سیاه تر از فرشاد در فصل پیش نیز، پس از کش و قوس بین زردها و سرخ ها بالاخره در پایتخت ماندنی می شود. کاوه رضایی مهاجم ۳۳ ساله نیز که در صدر فهرست خروجی سپاهان بود قراردادش را به مدت یک فصل دیگر با این تیم اصفهانی تمدید می کند. بدتر از آن اینکه یکی از پیشکسوتان پرسپولیس از دست دادن عیسی آل کثیر، مهاجم ۳۵ ساله که فصل پیش فقط ۳ بار پایش به گل باز شده را «اشتباه بزرگ» سرخ ها می نامد. از احمد نوراللهی و شهریار مغانلو به عنوان گزینه هایی جذاب(!) برای بازگشت به لیگ برتر یاد می شود و این داستان و این نام ها سر درازی دارد و این طور که قحطی به بازار تابستانی فوتبال ایران شبیخون زده معلوم نیست انتهای آن به کجا ختم خواهد شد و با این اوصاف در فصل بیست و پنجم شاهد عرض اندام چه بازیکنانی در لیگ برتر خواهیم بود.
علت وقوع این فاجعه هم از روز روشن تر است: از یک طرف در سایه جنگ ۱۲ روزه ایران و رژیم صهیونیستی بازیکنان باکیفیت خارجی که ممکن بود پیش از این با دریافت پول های کلان راضی به حضور در لیگ برتر ایران شوند حالا بی اعتنا به وسوسه دلارهای بی زبان، عطای بازی برای تیم های ایرانی را به لقای آن بخشیده اند. از سویی دیگر هم باشگاه های ایرانی که در چند فصل اخیر با نتیجه گرایی صرف، میدان را روی بازیکنان جوان بسته و با تکیه بر ستاره های پا به سن گذاشته، عملاً از پرورش استعدادهای نوپا و تولید بازیکن داخلی غفلت کرده اند حالا هرچه راسته بازار خرید و فروش بازیکنان داخلی را بالا و پایین می کنند گزینه ای بهتر از آنچه در انبارشان خاک می خورد، نمی یابند. آنها ناچارند با همان داشته های قبلی بسازند؛ چون میدانند اگر امروز دست رد به سینه بازیکنان خودی ولو با کارنامه نه چندان دندانگیرشان بزنند، فردا شاید مجبور باشند در میانه فصل و در کوران مسابقات، فانوس به دست، دنبال همان ها بگردند.
اما در این میان، شاید این قحطی بازیکن، توفیقی اجباری باشد؛ فرصتی ناخواسته که از دل بحران جذب مهره خارجی باکیفیت و پناه بردن به ستاره های افول کرده، راه را برای ظهور نسل تازه ای از جوانان مستعد باز کند. شاید پدیده های فصل پیش رو، همین حالا پشت در منتظر باشند تا با بهره بردن از ناکارآمدی مهره های فرسوده، به قلب ترکیب تیم ها راه پیدا کنند و با درخشش خود فصل بیست و پنجم لیگ برتر ایران را درخشان تر از دوره های قبل کنند و نویدبخش آینده ای روشن تر برای فوتبال این مرزو بوم باشند.
مرضیه غفاریان
