مهاجم ایرانی شبابالاهلی هفته گذشته در جریان دیدار تیمش در ادنوک لیگ مصدوم شد. تا لحظه تنظیم این یادداشت، شدت آسیبدیدگی سردار آزمون هنوز مشخص نشده بود، اما پیش از آنکه داور دیدار «پادشاه امارات» و دبا الحصن در سوت خود به نشانه پایان رقابت بدمد، زنگ خطر برای تیم ملی ایران به صدا درآمد؛ البته نه بخاطر مصدومیت آزمون و تردید درباره حضورش در دیدارهای فیفادی خرداد. مسئله نگرانکنندهتر از این حرفها است: آزمون در این مسابقه، برای چهارمین بار در فصل جاری، پنالتی از دست داد؛ آماری عجیب و هشدارآمیز برای مهاجمی در سطح تیم ملی.
اینجاست که نه مصدومیت بلکه افت فنی و روانی سردار، بهعنوان یکی از ارکان خط حمله یوزهای ایرانی، به تیم ملی شوک وارد می کند. تیمی که در خط آتش خود متکی به آزمون و زوج بوشهریاش اوست؛ دو مهاجمی که مدتهاست از روزهای طلاییشان فاصله گرفتهاند. یکی در لیگ برتر امارات در از دست دادن پنالتی پوکر می کند و دیگری در ایتالیا، زیر تیغ تیز انتقادها قرار گرفته است.
هرچند در این بین سردار آزمون با ۱۱ گل زده و ۶ پاس گل در ادونک لیگ در مقایسه با مهدی طارمی روزهای بهتری را در تیم باشگاهیاش سپری میکند اما از دست دادن چهار پنالتی، برای مهاجمی که زمانی آقای گل لیگ برتر روسیه بوده، نشانهای واضح از پایین آمدن کیفیت بازی اوست. بدتر آنکه ستاره ایرانی نراتزوری، یکی از ناامیدکنندهترین فصلهای فوتبالیاش را پشت سر میگذارد. طارمی پس از پاس گل طلایی اش در لیگ قهرمانان اروپا مقابل بارسلونا و نمایشی قابل قبول برابر تورینو در سریA اگرچه روزنههایی از امید بریا فوتبالدوستان ایرانی و ایتالیایی گشود اما خیلی زود با نمایش ضعیف مقابل لاتزیو در هفته گذشته، دوباره آماج انتقادات هواداران اینتر و کارشناسان فوتبال قرار گرفت؛ مهاجمی که رؤیای مادرید را در سر داشت این روزها در بنبست تاکتیکی اینتر گیر کرده و این هم هشداری جدی تر برای تیم ملی ایران است.
وابستگی شدید خط حمله تیم ملی فوتبال کشورمان به این دو مهاجم کمفروغ، تیم امیر قلعهنویی را نه در آستانه بازی های شاگردانش در ماه جاری و در دور سوم رقابت های مقدماتی جام جهانی-که به واسطه صعود زودهنگام ایران بیشتر جنبه تدارکاتی دارد- بلکه برای حضور پرقدرت تر در حساس ترین تورنمنت جهانی دنیای فوتبال در سال ۲۰۲۶ بهشدت آسیبپذیر کرده است. فاجعه هم آنجاست که گزینههای جایگزین هم تا امروز عملکرد درخشانی نشان نداده اند که بتوان روی آنها برای پر کردن جای سردار و طارمی حساب باز کرد.
در این میان تنها دلخوشی تیم ملی می تواند به درخشش قائدی و قلی زاده در امارات و لهستان در هفته های اخیر باشد و البته بهره بردن از امیرحسین حسین زاده آقای گل لیگ برتر. شاید مصدومیت آزمون در ظاهر یک تهدید اما در باطن، توفیقی اجباری برای قلعهنویی باشد؛ فرصتی برای اعتماد به چهرههای تازهنفس و بریدن از زوج همیشگی تیم ملی در خط حمله.
چه مهاجم ایرانی شباب الاهلی به دیدارهای فیفادی تیم ملی در این ماه برسد چه نرسد، زمان آن رسیده که ژنرال، نقشه هجومی تیمش را بازنویسی کند. حالا که صعود ایران به جام جهانی ۲۰۲۶ مسجل شده، دو بازی باقیمانده تیم ملی در مقدماتی این رقابت ها بهترین زمان برای شروع یک پوستاندازی واقعی در خط حمله است؛ فرصتی برای آزمون و خطای مهره های هجومی مستعد اما جوان تر.
تیم ملی ایران در تمامی نقاط بهویژه در فاز حمله، بیش از آنکه به ترمیم نیاز داشته باشد، به تجدید قوا محتاج است. اگر این بازنگری امروز آغاز نشود، فردا دیگر دیر خواهد بود. در غیر این صورت، جام جهانی آینده هم برای یوزهای ایرانی و فوتبالدوستان کشورمان تکرار تلخ همان برگ از تاریخ خواهد بود که با حذف زودهنگام تیم ملی، حسرت همیشگی و آیندهای که یکبار دیگر عقب میافتد، دوباره از سرنوشته می شود.
مرضیه غفاریان
