«هیچکس مثل او نمیتواند حق را به حق دار برساند» این عقیده رامین درباره ژنرال است. مدافع ۳۴ ساله استقلال دلش برای پوشیدن پیراهن تیم ملی تنگ شده و البته حضور در خط دفاع این تیم را حق مسلم خود میداند. برای همین پس از توقف آبی پوشان در برابر النصر صراحتاً به این نکته اشاره میکند و تلویحاً از سکاندار تیم ملی میخواهد که او را به جمع ملی پوشان دعوت کند. جالب آنجاست که رضاییان برای جلب رضایت امیر به حرفهای این سرمربی درباره حق خوری و گرفتن حق در تیم ملی استناد میکند و میگوید: «آقای قلعه نویی مصاحبه معروفی در زمین چمن آزادی دارد که گفته سالها حق من را خوردند و میخواهم حقم را بگیرم. او حقش را گرفت و به تیم ملی آمد.»
رامین پس از مدتها سکوت بر آن شده تا اینگونه حقش را بگیرد؛ اما آیا واقعاً پوشیدن پیراهن تیم ملی حق این مدافع باتجربه است؟ اگر بخواهیم همین بازی اخیر رضاییان با پیراهن استقلال در رقابتهای لیگ نخبگان آسیا را ملاک قرار دهیم باید بر این نکته صحه بگذاریم و حق را به رامین بدهیم؟ رامین در این بازی نمره ۶٫۹ کسب کرده که اگرچه او را بعد از صالح حردانی، سید حسین حسینی و مهران احمدی و در کنار رافائل سیلوا و علیرضا کوشکی در رده چهارمین بازیکن برتر استقلال قرار میدهد اما نمره قابل دفاعی برای مهره دفاعی نیست که مدعی است قابلیت پوشیدن پیراهن تیم ملی را دارد. شاید بگویید رامین در این بازی با حضور به موقعش در محوطه جریمه حریف و ارسالهای دقیق و ضربات سر مهیب خود موقعیتهای خوبی روی سنگر النصر ایجاد کرد؛ اما آیا این برای اثبات توانایی این بازیکن و حق مسلمش برای حضور در سد دفاعی تیم ملی کافی است؟! مگر نه اینکه رامین، مدافع است و مگر نه اینکه وظیفه اصلی مدافعان دفاع از سنگر خودی در برابر حملات رقیب است؟ به راستی با ۱۷ موقعیت گل برای تیم عربستانی در مصاف با آبی پوشان( که اگر سیوهای نجات بخش حسینی نبود، ممکن بود کار دست نماینده ایران در این دیدار بدهد) میتوان به خط دفاع استقلال و مدافع راست این تیم نمره قبولی داد؟ استقلال در بازیهای لیگ هم ۲۱ گل خورده؛ یعنی میانگین یک گل در هر دیدار، آیا این عملکرد قابل دفاعی برای سد دفاعی تیمی است که داعیه قهرمانی دارد؟
این قبول که رضاییان تنها مهره دفاعی تیم استقلال نیست و همه اشتباهات در این پست به او بر نمیگردد و منکر هم نمی توان شد که این بازیکن با شلیک به محوطه جریمه حریف هم میتواند مقدمات لرزاندن سنگر رقبا را با ایجاد موقعیت۱۰۰درصد گل برای همتیمی هایش فراهم کند و هم توانایی بالایی در نشانه گرفتن قلب دروازه رقیبان به صورت مستقیم دارد؛ اما ضعف رامین در کار دفاعی و علاقه بیش از حد او به نفوذ در خط دفاع تیم مقابل و شرکت در کارهای تهاجمی تیمش که گاهی منجر به خالی ماندن فضای پشت این بازیکن و ایجاد خطر بر روی سنگر خودی و حتی فروریختن آن میشود، همان پاشنه آشیل این بازیکن است که موجب شده سرمربیان بسیاری چه در تیمهای باشگاهی و چه در تیم ملی روی نام او خط قرمز بکشند، از دراگان اسکوچیچ سرمربی سابق تیم ملی گرفته تا برانکو در پرسپولیس و ژوزه مورایس در سپاهان.
بعید است امیرخان تأثیر رامین در باخت ۳ بر ۲ بهمن سال گذشته برابر قطر روی گل معزعلی را به این سادگی فراموش کند، همان مصاف حساسی که با اهمال رضاییان در دفاع و پر کردن آفساید تیم ملی توسط او شاگردان ژنرال با دریافت سومین گل در مرحله نیمه نهایی جام ملت های آسیا بازی را به عنابی پوشان شیخ نشین واگذار کردند. از اینها گذشته در پستی که رامین بازی میکند کم نیستند بازیکنانی که هم حضور به موقع در دفاع دارند و هم به موقع به خط حمله اضافه میشوند؛ بازیکنانی چون آریا یوسفی، محرمی و حردانی،که با توجه به برخورداری از نیروی جوانی به رامین ارجحیت دارند.
باید منتظر بمانیم و ببینیم در اردوی بعدی تیم ملی که پیش از نوروز خواهد بود ژنرال حق را به کدامیک از این مهرههای دفاعی خواهد داد و آیا در صورت عدم حضور نام رامین در فهرست مدعوین امیر باز هم رضاییان بر این باور خواهد بود که «هیچکس مثل او نمیتواند حق را به حق دار برساند»؟!
مرضیه غفاریان