۴ روز از برتری یک بر صفر ایران در برابر قرقیزستان گذشته و تنها یک روز دیگر تا دومین خوان شاگردان ژنرال در رقابت‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ (آسیا) باقی مانده اما همچنان تحلیل عملکرد ملی پوشان در بازی اول نقل محافل فوتبالی کشورمان است. چمن ورزشگاه فولادشهر هم مانند ترجیع، ترجیع بند انتقادات یا دفاعیه‌ها از بازی تیم امیرخان را در روز پنجشنبه گذشته را به هم وصل می‌کند. حامیان قلعه نویی و سربازانش در باب افتضاح بودن این زمین ناله وامصیبتا سرداده و منتقدان هم معتقدند که چمن ورزشگاه اگرچه خوب نبوده اما آنچنان هم در کیفیت بازی تیم ملی تأثیر گذار نبوده است.
جلال چراغپور، یکی از کارشناسان فوتبال ایران است که پیش از این هم تیر انتقاداتش را به سمت امیر درباره عملکردش در رأس تیم ملی شلیک کرده، چراغپور اگرچه معتقد است یکی از مواردی که از لحاظ تکنیکی روی شخصیت بازیکنان و پاس کاری و کیفیت بازی آنها اثر می‌گذارد، چمن است اما با بی ارتباط دانستن سیستم و تعویض‌های غلط تیم ملی به خرابی چمن، تأکید می‌کند تأثیر پارامترهای غیرمرتبط با چمن هم روی نحوه بازی و نتیجه‌ای که به دست آمد، نباید نادیده گرفته شود. این در حالی است که مدافعان امیر بر این باورند که کیفیت چمن فولادشهر با توجه به تکنیک بازی یوزهای ایرانی که بر خلاف قرقیزها سعی داشتند روی زمین بازی کنند و خط به خط به محوطه جریمه حریف برسند ورق را تا حدی به نفع مهمان برگرداند چراکه این تیم با روی آوردن به بازی هوایی، توپ را از خط دفاع به مهاجمان خود می‌رساند و خرابیِ زمین هیچ تأثیری روی عملکرد آنها نداشت.
اما در این میان سئوالی که پیش می‌آید این است که آیا پرافتخارترین مربی لیگ برتر که بارها و بارها تیم‌های تحت هدایت خود در بالاترین سطح رقابت‌های باشگاهی فوتبال ایران را روی زمین هایی به مراتب بدتر از فولادشهری که به سطح A فیفا رسیده، به میدان فرستاده و از قضا کارنامه پرباری هم در نتیجه گیری در این میادین به دست آورده نمی‌توانست سیستم بازی تیمش را در این نبرد نه چندان دشوار تغییر دهد؟ آیا برای امیر خان که در بین شاگردانش سرزنان قهاری داشت، دعوت کردن از هافبک هایی که با پاس‌های بلند و دقیق خود توپ را به محوطه جریمه حریف برسانند و مهاجمان زهردار تیم ملی را تغزیه کنند کار دشواری بود؟
قبول که ملی پوشان ایرانی خوان نخست را با پیروزی پشت سر گذاشتند؛ اما آیا نمی‌شد حریفی چون قرقیزستان را با بازی تماشایی و هجومی تری پشت سرگذاشت تا با به ثمر رساندن گل‌های بیشتر در این دیدار هم گام اول را محکم تر برداشت، هم دل فوتبالدوستان ایرانی را با تیم «همدل و متحد» امیر یکدل کرد و هم مهر خاموشی بر زبان منتقدان او زد؟ بهتر نیست سرمربی کارکشته تیم ملی به جای آنکه همه منتقدان را با چوب دشمن و بخیل بودن براند، برای یکبار هم که شده کمی روی نظرات آنها تأمل کند. پربیراه نیست اگر بگوییم وقت آن رسیده ژنرال در کنار اصرار بر اصلاح موی ملی پوشان قدری هم به اصلاح تفکرات خود بیاندیشد. مگر نه اینکه او پیش از این با اشاره به اینکه به دنبال «تغییر نگرش» در تیم ملی است مدعی شده بود حاضر است «هزینه» آن را هم بپردازد؟ بدون شک اگر قلعه نویی بپذیرد همه فوتبالدوستان ایرانی چه آنها که با تیغ تیز انتقاداتشان همواره او را نشانه می‌گیرند و چه آنها که بی چون و چرا و فارغ از هر نتیجه ای از ژنرال و حتی اشتباهات او حمایت می‌کنند، همه دلشان برای ایران و یوزهای ایرانی می‌تپد؛ گیریم در جبهه هایی متفاوت. بهترین شاهد بر این مدعا هم اینکه تمامی آن تماشاگرانی که در ورزشگاه فولادشهر و در آخرین دقایق بازی شاگردان امیر در برابر قرقیزستان علیه او شعارسردادند ساعت‌ها پیش از شروع مسابقه و تا زمانی که از بازی ملی پوشان دلسرد نشده بودند یکصدا تیم ملی محبوب خود را تشویق می‌کردند. ما همه به «یک ملت، یک ضربان» ایمان راسخ داریم.
مرضیه غفاریان
