امیر قلعه نویی در گفتگوی اخیر خود سن را «یک عدد» دانسته که از نظر او هیچ جایگاهی در «فوتبال مدرن» ندارد. ژنرال «آمادگی جسمانی» را در این فوتبال «مهم‌تر» از سن معرفی می کند و در تأیید این ادعایش هم با اشاره به بهره گیری فوتبالیست های امروزی از «علم تغذیه و علم تمرینات»، آمادگی جسمانی بالای ستاره هایی چون «کریستیانو رونالدو» در آستانه ۴۰ سالگی را شاهد می آورد.
چه امیرخان بپذیرد و چه اینکه بخواهد همچون همیشه منتقدانش را به «زاویه» داشتن با خود متهم کند باید بگوییم این ادعای سرمربی تیم ملی ایران در واکنش به تغییر نسل در فوتبال ایران با مثال آوردن از رونالدو، ابرستاره فوتبال پرتغال، قیاس مع الفارق است. «علم تغذیه» و «علم تمرینات» و هر آنچه این روزها در فوتبال «مدرن» به فوتبالیست های حرفه ای در حفظ آمادگی جسمانیشان کمک می کند در فوتبال ایران و بین بازیکنان این دیار محلی از اعراب ندارد. این موضوع زمانی در ایران سندیت پیدا می کند که بازیکنان ما همچون اسطوره هایی مانند رونالدو و مسی که فوتبالدوستان نمی توانند به این راحتی ها با بازنشستگی آنها کنار بیایند، در تمرینات به صوتر مستمر و باپشتکار حاضر شوند و با در پیش گرفتن برنامه تغذیه ای مناسب و خواب کافی، آمادگی جسمانی خود را همیشه حفظ کنند.
در این میان ما از مقایسه متد و سبکی که در فوتبال حرفه ای دنیا برای توسعه مهارت های فردی و تیمی و هماهنگی بازیکنان در میدان مسابقات اجرا می شود با نحوه آماده سازی فوتبالیست های حرفه ای ایران برای حضور در بالاترین سطح رقابت های باشگاهی فوتبال این دیار هم می گذریم. اصلاً وقتی خود ژنرال در واکنش به بازی غیرقابل قبول شاگردانش در دو مسابقه اخیر تیم ملی به «بی انرژی» بودن بدن آنها بخاطر حضور در روزهای پایانی «لیگ فرسایشی» ایران اشاره می کند چه نیاز به توضیح واضحات از جانب ماست.
با همه اینها باید اذعان کرد قلعه نویی هم پربیراه نمی گوید؛ همانجایی که با توسل به تولید نشدن نیروهای جوان در تیم های پایه و تیم های باشگاهی عدم تغییر نسل در فوتبال ایران را به بهترین شکل ممکن توجیه می کند، که خب علت این امر هم اظهر من الشمس است: سکانداران تیم های باشگاهی و همقطاران قلعه نویی در تیم های پایه هم مانند همتای خود در رأس تیم ملی ایران، می خواهند هم «نتیجه‌گرا» باشند و هم «تهاجمی» بازی کنند و در عین حال «نسل سازی» را هم فراموش نکنند و وقتی «نتیجه گرا» بودن بر «نسل سازی» چیره می شود استفاده از استعدادهای جوان در ترکیب تیم ها در حد قراردادن نام یکی دو بازیکن کم سن و سال روی نیمکت تیم ها باقی می ماند و لاغیر.
همینکه ژنرال در مصاف با تیمی چون هنگ کنگ که در تمامی دیدارهای رودروی خود با ملی پوشان ایرانی در ادوار مختلف شکست خورده هم ریسک نمی کند تا با نیمکت نشینی بازیکنان باتجربه ای چون شجاع، طارمی، جهانبخش، قدوس و سردار، جوان ترها را در ترکیب اولیه خود قراردهد و یا همینکه سکاندار تیم ملی در بازی با ازبکستان نیز باوجود تساوی در برابر حریف به وینگرهای جوانی چون صیادمنش و لیموچی برای تغییر نتیجه اعتماد نمی کند و آنها را به میدان نمی فرستد خود بهترین شاهد بر این مدعاست که فعلاً جوانگرایی در فوتبال ایران در حد شعار باقی مانده است و هیچ بویی زِ بهبود (شما بخوانید تغییر نسل) فوتبال ایران شنیده نمی شود. باز گلی به گوشه جمال فرمانده پرتغالی طلایی پوشان اصفهانی که با میدان دادن به استعدادهای جوان سپاهان، ستاره هایی چون محمدجواد حسین نژاد، محمد قربانی، آریا یوسفی، ارشیا سرشوق و عیسی مرادی را به فوتبال ایران معرفی کرد.
راستی، اگر در فوتبال مدرن دنیا طبق اعتقاد ژنرال، سن فقط یک عدد است چرا میانگین سنی تیم های مطرح دنیا در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر در بدترین حالت ممکن حدود ۲۷-۲۶ سال بود و ایران با میانگین سنی نزدیک به ۲۹ سال، عنوان مسن ترین تیم حاضر در این رقابت ها را ازآن خود کرد!
خبرنگار زاینده رود: مرضیه غفاریان
