یوزهای ایرانی در دومین نبرد خود باز هم بر حریف غلبه کردند؛ اما نه با اقتدار. تیم ملی ایران دومین خوان را در سومین دوره بازیهای مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ در آسیا باز هم به سلامت پشت سر گذاشت اما این بار هم شانس آورد که بازی برده را در دقایق آخر با تساوی عوض نکرد. در بازی قبل این بیرانوند بود که با سیو تماشایی خود دروازه ایران را در دقیقه ۸۴ نجات داد و در بازی دوم هم اگر VAR نبود بعید نبود سنگر ایران در دقیقه ۸۵ از روی نقطه پنالتی باز شود.
شاگردان امیر که در اولین گام با ارائه بازی نه چندان چشم نواز و با یک گل و البته کلین شیت! قرقیزها را مغلوب کرده و دادِ تماشاگران حاضر در ورزشگاه فولادشهر را درآورده بودند در جواب به منتقدان، کیفیت «افتصاح» چمن این استادیوم را بهانه کردند، در دومین دیدار خود و البته این بار در زمین مطلوب هزاع بن زاید امارات(این استادیوم در سال ۲۰۱۴ به عنوان بهترین ورزشگاه جهان انتخاب شد) هم بازی تماشاگرپسندی ارائه نکردند. اگر از گل زیبای قائدی بگذریم تندیس طلایی جذاب ترین(!) قسمت مصاف تیم ملی ایران با امارات همچون بازی قبل به دقایقی بعد از بازی تعلق میگیرد؛ همانجایی که سرمربی کارکشته تیم ملی در کنفرانس خبری بعد از برتری یک بر صفر تیمش باز هم با عقیده ای خلاف اکثر فوتبالدوستان، کارشناسان و به ویژه منتقدان به فوتبال «تبریک» گفت آن هم به خاطر بازی زیبا(!)
ژنرال بر این باور است که سربازانش اگر «بی دقتی» نمی کردند میتوانستند شاگردان پائولو بنتو را با اختلاف ۴ گل مغلوب کنند اما چه امیر بپذیرد چه با این سرنخهای اشتباه بخواهد مُهر انکار بر مدعای منتقدان بزند آمار ثابت میکند که حق با مخالفین امیر است. تیم ایران هرچند شوتهای زیادی روانه دروازه حریفان میکند اما این توپهای سرگردان که اکثریت قریب به اتفاق آنها خارج از چهارچوب هستند برای اثبات هجومی بازی کردن ملی پوشان ایرانی کفایت نمیکند. یا حداقل مهرههای هجومی ژنرال در به بار نشاندن برنامههای هجومی سکاندار خود آنچنان که باید کارآمد نیستند. از طارمی گرفته که چه در چمن «افتصاح» فولادشهر و چه در زمین فوق العاده ورزشگاه شهر العین هیچ نشانی از ستاره ایرانی میلان ندارد گرفته تا زوج او سردار و سایر بازیکنانی که در خط حمله تیم ایران به صف شده اند. یوزهای ایرانی بیش از آنکه خلق موقعیت کنند با از دست دادن موقعیتهای ایجاد شده فرصت سوزی میکنند.
قلعه نویی که پس از برتری یک بر صفر تیمش در بازی نخست در برابر قرقیزها مدعی بود تیمش هجومی بازی کرده، بازی مالکانه تیمش در آن دیدار و تک به تک شدن مهاجمانش با گلر و کرنرها و ضربههایی که به تیر دروازه حریف زدند را بهترین شاهد بر مدعایش معرفی کرد حال آنکه به غیر از تملک ۶۷ درصدی ملی پوشان ایرانی در بازی اول هیچ یک از شواهد مورد اشاره امیر درباره نبرد تیم ملی با قرقیزستان به واقعیت نزدیک نبود. عمق فاجعه اما آنجاست که ملی پوشان ایرانی در دومین بازی و در زمین هموار کشور میزبان برخلاف انتظار نه تنها موفق به ارائه بازی زیبا نشدند بلکه تملک توپ را هم با آمار ۴۰ به ۶۰ درصد به حریف واگذار کردند. آمار پاسکاری بازیکنان ایرانی هم که در زمین خراب فولادشهر ۶۲۱ پاس با دقت ۸۶ درصد بود در استادیوم هزاع بن زاید به ۳۱۵ پاس با ۷۵ درصد دقت رسید! تعداد کرنرهای ایان در بازی دوم نسبت به دیدار اول از ۳ به ۲ کاهش یافت و شوتها نیز از ۲۰ به ۱۲ رسید که در هر دو بازی فقط ۳ شوت ملی پوشان ایرانی در چهارچوب بود؛ با این تفاسیر، ای کاش ژنرال برای ما فوتبال بازی نکردهها، که البته با تماشای فوتبال زیبا عاشق دنیای توپ گرد شده ایم، توضیح میداد که بازی زیبا از نظر پرافتخارترین مربی لیگ برتر چه معیارهایی دارد؟ آیا کلین شیت و کسب ۳ امتیاز برای این ادعا که ایران فوتبالی تماشایی به نمایش گذاشته بسنده می کند؟
چه امیر بپذیرد و چه بخواهد دوباره ما را متهم کند که انتقاداتمان جالب و فنی نیست(!) تیم او اگرچه میبرد اما در دلبری از فوتبالدوستان ایرانی عاجز است. شاگردان ژنرال به همان اندازه که در به دست آوردن نتیجه موفق عمل کرده اند در به دست آوردن دل طرفداران تیم ملی ناتوان بوده اند. همانطور که «عبدالرحمان محمد»، بازیکن پیشین امارات گفته ایران فقط «هوشمندانه» از سد شاگردان بنوتو گذشت؛ اما بعید نیست این برتریهای اقتصادی و هوشمندانه در ادامه بازیها کار دست ایران بدهد. چراکه همیشه بخت با یوزهای ایرانی یار نیست، همیشه مهاجمان حریف فرصت سوزی نمی کنند، همیشه کمک داور ویدیویی به سود ایران رأی نخواهد داد و همیشه مهارت بیرانوند در مهار توپها جواب نمی دهد. اگر تیم ملی ایران همینطور که امیر ادعا کرده بازی به بازی پیشرفت نکند، اگر همچون بازیهای اخیر به زدن یک گل قناعت کنیم یا بخواهیم در باد تعداد شوتها و بازی مالکانه و بسته نگه داشتن دروازه بخوابیم، اگر مهاجمان تیم ملی موقعیتهای کمی که به دست میآورند را همچنان به راحتی و با بی دقتی تمام از دست بدهند، هیچ بعید نیست با یک اشتباه و غفلت، غافلگیر شده و نتیجه را هم از دست بدهیم! به حکم آنکه تاریخ ثابت کرده اگر گل نزنی گل خواهی خورد.
علاوه بر اینها همانطور که میبینیم فوتبال در آسیا روز به روز پیشرفت کرده و دیگر نمی توان به این راحتیها نتایج بازیها را پیش بینی کرد، حالا امارات قهرمان دو دوره اخیر آسیا را با کامبکی تماشایی شکست میدهد، این روزها تیمهایی که تا پیش از این توسط تیم ملی گلباران میشدند به این راحتیها تسلیم حملات یوزهای ایرانی نمی شوند. اما ما ایران هستیم و نباید از این قافله پیشرفت در فوتبال دنیا عقب بیافتیم.
ما هم مثل طارمی یقین داریم تیم ایران به جام جهانی صعود میکند همانطور که مردم انتظار دارند. ما هم مثل فرهاد مجیدی شک نداریم ایران به عنوان تیم اول گروه خود جواز حضور در حساس ترین تورنمنت جهانی فوتبال را به دست میآورد و غیر از این همنباید باشد؛ چرا که تیم ملی ایران، تیمی پر از ستارههای نامی و بازیکن با کیفیت با تواناییهای فردی بالاست؛ اما با علم به همه اینها آنچه بیم آن را داریم آن است که این تیم اگر با همین فرمان پیش برود و بخواهد در صورت راهیابی به جام جهانی در برابر رقبای قدر خود فرصت سوزی کند، آن وقت بدون شک «تنبیه» خواهد شد، همانطور که به قول ژنرال در بازی با امارات نزدیک بود «تنبیه» شود!
مرضیه غفاریان
