هنگامی که در فضا هستید، بدن شما تحت تاثیرات عجیبی قرار می‌گیرد که با دانستن آنها از نرفتن به فضا ناراحت نخواهید بود!
به نقل از آی اف ال ساینس، قرار گرفتن در فضا و شرایط متفاوت آن بدن فضانوردان را تحت تاثیر تغییرات عجیب و غریبی قرار می دهد.
ناخن های شما ممکن است بیفتند
در خلاء فضا، فشار اطراف به قدری کم است که نقطه جوش مایعات داخل بدن به کمتر از دمای بدن کاهش می یابد و حباب های گاز در درون بدن شروع به تشکیل شدن می کنند.
در طول این مدت، بخار آب به سرعت در بافت‌های نرم و تا حدودی با سرعت کمتری در خون وریدی تشکیل می‌شود. این تکامل بخار آب باعث تورم مشخصی در بدن می‌شود که احتمالاً ۲ برابر حجم طبیعی آن است، مگر اینکه با یک لباس مخصوص که فشار را کنترل می کند مهار شود.
گردش خون شما متوقف می شود، در حالی که گاز و بخار آب به آرامی از مجاری تنفسی خارج می شود و تبخیر رطوبت حاصله باعث می شود دهان و بینی و سپس تمام بدن یخ بزنند.
به این ترتیب، ایستگاه فضایی بین‌المللی، ایستگاه‌های فضایی دیگر و فضاپیماها همگی تحت فشار مصنوعی قرار دارند. وقتی فضانوردان به پیاده‌روی فضایی می‌روند، لباس‌های آنها نیز تحت فشار قرار می‌گیرد تا ایمنی و سلامت آنها را حفظ کند. اما معایبی نیز وجود دارد، یکی این که فضانوردان دچار آسیب هایی از جمله اونیکولیز می شوند در این آسیب ناخن دست از بستر جدا می شود.
یک مطالعه ناسا توضیح می دهد: آسیب دست ها در بین فضانوردانی که برای فعالیت های خارج از ایستگاه می روند، شایع است. زمانی که دستکش‌ها تحت فشار قرار می‌گیرند، حرکت را محدود می‌کنند و نقاط فشاری را در حین انجام کار ایجاد می‌کنند که گاهی منجر به درد، خستگی عضلانی، ساییدگی و گاهی اوقات آسیب‌های شدیدتر مانند اونیکولیز می‌شود.
پدیده های بصری پرتو کیهانی
بسیاری از فضانوردان درخشش‌های مرموز نور را در چشمان خود گزارش کرده‌اند. یک نظرسنجی از ۵۹ فضانورد نشان داد که ۴۷ نفر این نورها را هنگام پروازهای فضایی دیده بودند که اغلب قبل از خواب مشاهده می شد و گاهی اوقات آن را مختل می کرد.
مطالعه دانشمندان توضیح داد: «چشمک‌های نوری عمدتاً سفید به نظر می‌رسند، شکل‌هایی کشیده دارند و جالب‌تر از همه، اغلب با حس حرکت همراه هستند. حرکت به صورت جانبی، مورب یا داخل به بیرون توصیف می شود، اما هرگز در جهت عمودی نیست.»
مدت‌ها تصور می‌شد که این فلاش‌ها در اثر عبور پرتوهای کیهانی از کره چشم فضانوردان ایجاد می‌شوند، اگرچه مکانیسم دقیق آن هنوز مشخص نیست.
ناسا پس از آزمایش در این مورد نوشت: «در زمان تاریک بودن فضاپیما، نورها را می توان با چشمان باز یا بسته مشاهده کرد. آنها دریافتند که برای دیدن نورها نیازی به تاریک بودن نیست. این نشان می دهد که اشعه چرنکوف از پرتوهای پرانرژی کیهانی که از کره چشم عبور می کند، پذیرفته شده ترین توضیح برای این نور مرموز است. برخی از فلاش های نوری مشاهده شده در فضا ممکن است ناشی از برهمکنش مستقیم یونیزاسیون پرتوهای کیهانی با شبکیه باشد.»
با رفتن مایعات به همه جا صورت شما پف می کند
ما تکامل یافته ایم تا در گرانش زندگی کنیم و ترک آن اثرات زیادی بر بدن دارد.
ناسا توضیح می دهد: « گرانش روی زمین باعث می شود بیشتر مایعات بدن در زیر قلب توزیع شود در مقابل، زندگی در فضایی با گرانش کمتر اجازه می دهد تا مایعات در بدن به طور مساوی در سراسر بدن پخش شوند. زمانی که فضانوردان برای اولین بار به فضا سفر می کنند، احساس می کنند که سرما خورده اند و صورتشان پف کرده است. خوشبختانه، این مشکل تنها چند روز طول می کشد.»
توده عضلانی شما کاهش می‌یابد
رفتن به فضا و تجربه بی وزنی ناشی از سقوط آزاد ایستگاه فضایی بین‌المللی برای مدت طولانی می‌تواند بدن شما را پس از بازگشت با کاهش توده عضلانی و بافت استخوانی مواجه کند. دلیل آن بسیار ساده است:استخوان ها و عضلات مجبور نیستند وزن شما را در محیط های بدون وزن تحمل کنند.
کریس هادفیلد فضانورد در ویدئویی برای آژانس فضایی کانادا توضیح داد: بی وزنی جالب است. اما بدون بار ثابت بر روی بدن، می توانید به شدت تنبل شوید. ماهیچه های شما شروع به حل شدن خواهند کرد.
فضانوردان برای اینکه سعی کنند این را به حداقل برسانند و در هنگام بازگشت به گرانش زمین به اندازه کافی قوی بمانند تا بتوانند راه بروند، فضانوردان باید تمرینات فضایی از جمله تردمیل فضایی انجام دهند.
