کمتر از یکسال تا جام جهانی ۲۰۲۶باقی مانده و تیم ملی ایران نه تنها در برگزاری دیدار تدارکاتی با تیم های قدر برای آمادگی هرچه بهتر پیش از شروع مهمترین تورنمنت فوتبال دنیا ناکام مانده بلکه هربار یوزهای ایرانی در بازی های دوستانه در برابر رقبای نه چندان قلدر خود به صف می شوند صدای زنگ خطری که تیم ملی را تهدید می کند قوی تر از قبل در گوش فوتبالدوستان این دیار طنین انداز می شود. بار دیگر ایران در فیفادی در صف آرایی در برابر رقبایش چهره ای از خود نشان داد که پر بود از تکرارِ اشتباه هایی که سالهاست فوتبال ما را زمینگیر کرده؛ تیمی با دفاعی متزلزل، مهاجمانی بی عطش و البته سرمربی ای که همیشه از عملکرد شاگردانش راضی و خشنود است؛ چه ببرند، چه متوقف شوند و چه نتیجه بازی را واگذار کنند.
تیم ژنرال در مصاف با تیم ملی روسیه، ۲ بر یک شکست خورد اما جالب آنجاست که کارشناسان و پیشکسوتان فوتبال روس، ملی پوشان کشورشان را آماج انتقادات خود قرار دادند؛ ولادیمیر پونوماریوف، مدافع پیشین تیم ملی روسیه با زوم کردن روی اشتباهات خط دفاعی تیم والری کارپین در مجموع به بازی شاگردان او نمره ۴ منفی داد، ولادیسلاو رادیموف، کاپیتان سابق زنیت سنپترزبورگ هم با انتقاد شدید از اشتباهات فردی ملی پوشان روسیه، ویکتور ملیوخین را ضعیف ترین بازیکن روس ها معرفی کرد؛ مدافع ۲۱ ساله ای که در آخرین دقایق بازی با وجود مصدومیت چند توپ گیری تأثیرگذار داشت اما اینها باعث نشد که اشتباهات او در طول بازی از چشم منتقدان پنهان بماند، یوگنی لووچف، پیشکسوت باشگاه اسپارتاک مسکو نیز پارا فراتر گذاشت و گفت که اصلاً در دیدار ایران و روسه بازی تیمی از شاگردان کارپین ندیده اند.
اما در مقابل و در روزی که کارشناسان روس با وجود برتری تیمشان به ملی پوشان این کشور تاختند، سرمربی کارکشته تیم ملی ایران نه تنها این بازی را «تاکتیکی و جذاب» خواند، بلکه با اعتماد به نفس همیشگی خود تأکید کرد که «همه از آن لذت برده اند»! اینکه منظور قلعه نویی از «همه» دقیقاً چه کسانی هستند و اینکه چگونه کسی می تواند از آشفتگی تیم او، اشتباهات فردی پرتکرار ستاره هایش(!)، جای گیری های غلط، شکاف عمیق بین دفاع و حمله و بی برنامه بازی کردن تیم ملی «لذت» ببرد، هم برای فوتبالدوستان ایرانی یک معمای لاینحل باقی مانده است. پربیراه نیست اگر مدعی شویم بهترین اظهار نظر درباره این بازی را مربی ۵۶ ساله روس ها کرد، همانجا که گفت «ما چیز خاصی از حریف ندیدیم فقط دو سه کرنر و پنج شش اوت از آنها به خاطر دارم». راستش ما هم سال هاست چیزی از تیم ملی کشورمان نمی بینیم. آقای کارپین از شما چه پنهان از قضا مدتهاست ژنرال با استناد به همین آمار برجای مانده از کرنرهای و ضربات اوت تیمش در بازی ها هم تأکید دارد که اینها شاهدی بر هجومی بازی کردن تیمش است و هم اینکه در مواجهه با انتقادات نیز با توسل به همین ارقام و اعداد، نقدها را غیرفوتبالی و غیرمنصفانه می خواند!
این بار البته امیرخان پارا فراتر گذاشته و پس از شکست ایران در مصاف سرد و کسل کننده با روس ها از عملکرد شاگردانش نیز ابراز رضایت هم می کند. وقتی سرمربی تیم ملی به این نتایج و بازی ها امیدوار و خوش بین است یعنی باید فاتحه امید را خواند؛ یعنی هیچ امیدی به بهبود این تیم در آینده نخواهد بود. تیمی که پیرترین بازیکنش بهترین نمره را در میدان بازی می گیرد و سنگربان پرآوازه اش ضعیف ترین عملکرد را از خود بر جای می گذارد و به هیچ توپی نه نمی گوید. تیمی که سکاندارش در عین ناباوری بهترین بازیکن میدان را بیرون می کشد آن هم نه برای محک زدن جوان تر ها بلکه برای به زمین فرستادن کاپیتانی که نه تنها مدتهاست پایش در جریان بازی های رسمی به توپ نخورده بلکه مدتهاست بی تیم و بلاتکلیف مانده است.
با این اوصاف ما هم با امیر موافقیم، بازی تیم ملی ایران و روسیه «جذاب» بود البته نه در میدان و از نظر تاکتیکی بلکه جذابیت آن به حواشی بعد از بازی مربوط می شد؛ همانجا که تیمی که پیروز میدان شده سیبل انتقادات قرار می گیرد و از تیمی که باخته باید با به به و چه چه استقبال کرد و الا به دشمنی با تیم ملی و امیر متهم می شوی. با این تفاسیر پربیراه نیست اگر مدعی شویم تیم ملی ایران در آستانه جام جهانی نه تنها از نظر فنی در خطر است، بلکه به آفت خودستایی نیز گرفتار شده. ای کاش کادرفنی تیم ملی حداقل با خود صادق باشد و این ابراز رضایت ها زبانی باشد، ای کاش ژنرال پس از بازی ها به ارزیابی دقیق شاگردانش بپردازد و برای یک بار هم که شده با گوشی شنوا برای حرف منتقدان تره خورد کند و الا تنها چیزی که در انتظار فوتبال ایران است، تکرار همان ناکامی های گذشته خواهد بود و حذفی فاجعه بار تر از دوره های قبل از جام جهانی ۲۰۲۶٫
مرضیه غفاریان
