بازی با قطر به پایان رسید، آن هم با شکستی که با «تاوان جوانگرایی» توجیه شد؛ اما هنوز یک فرصت دیگر برای تحقق جوانگرایی باقی مانده است. آیا قلعه نویی این بار ریسک خواهد کرد و در بازی با کره شمالی به این شعار جامه عمل خواهد پوشاند؟ امیر پس از باخت شاگردانش در برابر عنابی ها در حالی این نتیجه و به خصوص گلی که دروازه بیرانوند را گشود را به پای جوانگرایی تیمش نوشت که میانگین سنی شاگردانش در این دیدار نزدیک به ۲۹ سال بود.
در حقیقت این باخت، جریمه تزریق خون تازه به رگ یوزهای ایرانی نبود بلکه «مزد ترس» بود؛ ترس ژنرال از ثبت شکستی دیگر در کارنامه پربارش(!) چرا که قلعه نویی بیش از آنکه به فکر جوانگرایی در تیم ملی باشد به فکر این بود که در برابر رقیب شکست نخورد. ژنرال بیش از آنکه دل در گروی فردای رو به رشد فوتبال ایران داشته باشد، چشم به امروز و رکوردهای وزین خود دوخته است. او میخواست صعود بی شکست به جام جهانی را به ویترین افتخاراتش بیافزاید، که نشد.
ای کاش حالا که رؤیای رکوردزنی سکاندار تیم ملی نقش بر آب شده، امیر قلعه نویی دست از بهانه تراشی های واهی بردارد؛ به خود آید و به آینده سازی برای تیم ملی ایران فکر کند، نه به کسب آماری همچون شکست ناپذیری به هر قیمتی! به جرأت می توان مدعی شد تیم ملی اگر با همین فرمان راهی جام جهانی شود، بی تردید از این آوردگاه حساس با نتایجی تلخ تر از دوره های گذشته و همچون همیشه در همان گام اول حذف خواهد شد. فاجعه وقتی عمیق تر می شود که به رقبای دیرینه ایران در آسیا و عملکرد آنها نگاه کنیم؛ تیم هایی که با ریسک پذیری بیشتر، نتایجی بهتر به دست می آورند آن هم بی هیچ ادعایی. بهترین شاهد بر این مدعا هم، چشم بادامی های ژاپنی هستند که بدون آنکه جوانگرایی شان را در بوق و کرنا کنند، آن را در میدان عملی کرده اند. «هاجیمه موریاسو» در بازی اخیر ژاپن، تیمش را با ترکیبی ناآشنا برای مصاف با استرالیا راهی زمین کرد؛ ترکیبی که ۴ سال جوان تر از تیم ژنرال بود. سامورایی های جوان و تازه وارد هرچند همچون یوزهای ایرانی در نهمین دیدار از مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی تسلیم حریف شدند اما روی کاغذ می توان یک پیروزی در کارنامه آنها ثبت کرد؛ چرا که مربی جاه طلب آنها، برخلاف همتای ایرانی اش، جوانگرایی را به واقعیت بدل کرد و به ۹ بازیکن جدید میدان داد؛ بازیکنانی که بدون شک آینده فوتبال کشورشان را می سازند.
بی خود نیست که ژاپنی ها برای حضور در جام جهانی، قهرمانی در این رقابت ها را هدف خود عنوان کرده اند و ایران به صعود از مرحله گروهی دل خوش کرده است. هرچند همیشه می گویند «سنگ بزرگ نشانه نزدن است» اما هدف گرفتن با ریگ هم نشان از کوتاه بودن سقف رؤیاها دارد. بر همین اساس هم جوانگرایی در ایران هنوز در حد شعار پوشالی برای توجیه ناکامی ها باقی مانده، در حالی که در کشورهایی مثل ژاپن به باور و فلسفه جدی تبدیل شده است. آنچه سامورایی ها و سایر رقبای همسایه را از ما جدا می کند بیش از آنکه به بودجه کلان و سطح بالای لیگ آنها معطوف باشد به ریسک پذیری این تیم ها و سردمداران فوتبالشان مرتبط است. تا وقتی تیم های باشگاهی و به تبع آن تیم ملی کشورمان جسارت کنار گذاشتن ستاره های پا به سن گذاشته و میدان دادن به جوان های مستعد را نداشته باشند و تا وقتی شکاف میان شعار تا عمل، اینقدر عمیق باشد صعود از مرحله گروهی جام جهانی هم برای یوزهای ایرانی در حد همان رؤیایی باقی خواهد ماند که تعبیر نمی شود. چراکه با این فرمان که تیم ملی ایران با سکانداری ژنرال در پیش گرفته حتی بالارفتن از مرحله گروهی در این تورنمنت بزرگ جهانی با رقبایی به مراتب سخت تر از قطر همان سنگ بزرگی است که نشانه نزدن به شمار می رود. مگر آنکه ژنرال از پناه بردن به سنگر توجیه و بهانه تراشی دست بردارد و بهای واقعی جوانگرایی را با جان و دل بپردازد. بازی مقابل کره شمالی، بهترین فرصت و نخستین خوان برای امیرخان است تا در این مسیر دشوار اما ثمربخش گام بگذارد و در ادامه با همین فرمان در تیم ملی سکانداری کند. اما اگر قلعه نویی این ریسک را باز هم به جان نخرید، بهتر است سئول نشین ها جسارت به خرج دهند و سکان هدایت یوزهای ایرانی را از او بگیرند و به دست سرمربی ای بسپارند که جاه طلبی را با آینده نگری در هم آمیخته باشد وگرنه باید همچنان در حسرت فردایی روشن برای فوتبال این مرز و بوم، دستکم در رقابت های ملی بمانیم.
مرضیه غفاریان
