چهارمین تیم پرافتخار جام حذفی در دومین گام این رقابت‌ها حذف شد؛ آن هم با شکست در برابر اولین قهرمان تاریخ جام حذفی فوتبال ایران. محمد عمری با گلی که در دقیقه ۱۱۷ بازی از روی نقطه پنالتی به قلب دروازه گاندوها شلیک کرد امید هواداران ذوب را ناامید کرد. طرفداران تیم سبزوسفیدپوش اصفهانی با توجه به نتایج سربازان ربیعی در لیگ برتر و غول کشی گاندوها آرزو داشتند دوباره تیم محبوب خود را در قامت یکی از مدعیان اصلی جام حذفی ببینند. چه بسا پس از ۹ سال چشم انتظاری ممکن بود در این دوره برای پنجمین بار جام قهرمانی رقابت‌های حذفی به رنگ سبز درآید؛ اما نشد آنچه ذوبی‌ها دوست داشتند بشود.
هرچند تحقق این رؤیا دور از دسترس نبود؛ چه اینکه ذوب آهن یکی از تیم‌های ریشه دار و پرافتخار ایران است که کسب چهار عنوان نایب قهرمانی لیگ برتر و چهار قهرمانی در جام حذفی و یک نایب قهرمانی در این رقابت‌ها و حتی نایب قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا را یدک می‌کشد. علاوه بر اینها ذوب آهن در فصل جاری در دو دور رفت و برگشت موفق به متوقف کردن مدافع عنوان قهرمانی لیگ شد، از همشهری مدعی اش در دور رفت در شهرآورد یک امتیاز مهم دشت کرد، صدرنشین لیگ را در تبریز زمین گیر و استقلال را نیز در اردوگاه آبی‌ها با ۳ گل شکست داد؛ بنابراین، اگر این تیم به ریشه هایش برگردد بی تردید می‌تواند عناوین پرافتخار خود را دوباره تکرار کند.
همه اینها به کنار، سرمربی جوان ملوانان پس از برتری تیمش در مستطیل سبز در مصاف با سربازان ربیعی زبان به تعریف و تمجید از بازی رقیب اصفهانی اش گشوده و مدعی می‌شود که «ذوب آهن یکی از تاکتیکی‌ترین تیم‌های حال حاضر ایران است»؛ اما چه سود که این تیم با کیفیت به زعم مازیار زارع ،که فوتبالی ارائه می‌کند که سکاندار حریف را سر کیف می‌آورد ۶ بازی است که طعم پیروزی را نچشیده است؟ حتی اگر بخواهیم بر ادعای زارع مُهر تأیید بزنیم و بپذیریم ذوب آهن فوتبال زیبایی در میدان ارائه می‌کند اما کیست که تأیید نکند در فوتبال به بازی زیبا امتیاز نمی‌دهند؟ پربیراه نیست اگر مدعی شویم زیبا یا زشت بازی کردن ذوب آهن برای هوادارانش محلی از اعراب ندارد. آنچه مهم است امتیازاتی است که این تیم یکی پس از دیگری از دست داده و مهمتر آنکه ذوب آهن کبیر، مدعی سابق رقابت های حذفی، امسال هم همچون سال های اخیر در نخستین گام‌های خود از گردونه رقابت‌های حذفی کنار رفت.
باز جای شکرش باقی است که سکاندار جوان گاندوها اهل بهانه و توجیه نیست. ربیعی پس از باخت تیمش یک تنه مسئولیت ناکامی شاگردانش را گردن گرفت؛ اما این کافی نیست. از ذوب آهنِ ربیعی بیش ازا ین انتظار می رود. از تیمی که در فصل گذشته پس از سال‌ها موفق شد به جمع ۵ تیم بالای جدول برگردد انتظار می‌رفت حداقل در فصل جاری نتایج بهتری کسب کند. شاگردان ربیعی با ارائه بازی ای که سرمربی حریف را به وجد می‌آورد نشان داده اند که می‌توانند؛ منتها آنها باید توانایی بالقوه را به فعل برسانند. اینکه ذوب آهن ۹ بازی را بدون شکست پشت سربگذارد اگرچه خوب است اما برای قرار گرفتن در صف مدعیان کافی نیست. شاید همین موضوع، سد گاندوها برای چیره شدن بر رقیبانشان شده است: همین میل به نباختن و گل نخوردن. ذوبی‌ها بیشتر از آنکه به فکر ریختن توپ روی سنگر رقبا باشند به محافظت از دروازه خودی در برابر هجوم رقیب می‌اندیشند و همین موضوع در کنار فرصت سوزی مهاجمان تیم ربیعی باعث ناکامی این تیم در گلزنی و کسب ۳ امتیاز بازی‌ها می‌شود. سقف رؤیای سبزو سفیدهای اصفهان باید بلندتر شود؛ آنها باید برای پیروزی به میدان بروند نه حفظ شکست ناپذیری.
ذوب آهن می‌تواند گل بزند؛ سبزپوشان اصفهانی ۳ بار در تهران سنگر آبی پوشان پایتخت را فرو ریخته اند و این موضوع را ثابت کرده اند. ذوب آهن می‌تواند برنده شود؛ آنها با چشاندن طعم اولین شکست به تراکتور صدرنشین این نکته را هم به رخ حریفان قدر خود کشیده اند. اما ذوبی‌ها برای کسب نتایج در خور این تیم باید سقف خواسته‌های خود را بالاتر و بالاتر ببرند.
ذوب آهن تیمی است که عنوان نایب قهرمانی آسیا را یدک می‌کشد. این تیم پرافتخار اصفهانی باید دوباره قد علم کند؛ حتی اگر این خواسته به زعم برخی بلندپروازانه باشد. وقتی باور داشته باشید که انجام کاری شدنی است، راهی را برای انجام آن پیدا خواهید کرد. ربیعی بارها اثبات کرده هدفی جز رساندن ذوب به جایگاه اصلی اش ندارد. این سرمربی با شعار رویش باورها پای به ذوب آهن گذاشت و الحق و الانصاف بد هم عمل نکرد؛ اما تیم او برای نیل به این مهم خواسته‌ها و کاستی هایی دارد که رفع آنها از عهده کرسی نشینان باشگاه ذوب آهن بر می‌آید. وقت آن رسیده مدیریت این باشگاه اصفهانی هم با سکاندار تیم خود همراهی بیشتری بکند؛ البته اگر آنها هم به این باور رسیده باشند و بخواهند تیم باریشه فوتبال اصفهان را به ریشه هایش برگردانند.
مرضیه غفاریان
